ΠΑΟΚ-Ραπίντ: 2-1 | Το κατακτητικό ποδόσφαιρο του Δώνη και το φάντασμα του Σάντος

A' ημίχρονο

Από το  overlap.gr

Μετά από χρόνια, οι φίλαθλοι του δικέφαλου απόλαυσαν τη χαρά του «δρόμου». Ένα συναίσθημα που είχαν ξεχάσει την τελευταία 5ετία, που το δόγμα Σάντος έδινε έμφαση στην «Ιθάκη». Βασικός υπεύθυνος είναι ο Γιώργος Δώνης: ένας προπονητής που υπηρετεί πιστά την επιθετικογενή ποδοσφαιρική του φιλοσοφία επιδεικνύοντας «άγνοια κινδύνου». Σαφώς, η ποιότητα και το βάθος του roster της ομάδας δε διασφαλίζουν σε καμία περίπτωση την επιτυχία της εφαρμογής ενός τόσο φιλόδοξου και εν δυνάμει ελκυστικού τακτικού πλάνου. Χαρίζουν, ωστόσο, σπάνιες ποδοσφαιρικές συγκινήσεις σε ένα κοινό που δεν είναι πεινασμένο μόνο για το αποτέλεσμα αλλά έχει στο DNA του μία
κουλτούρα που ποτέ δεν προσέγγισε ο Σάντος: ένας επιτυχημένος προπονητής που δεν άγγιξε τις ευαίσθητες ποδοσφαιρικές χορδές των ΠΑΟΚτσήδων.

Το ρίσκο του Δώνη στο πρώτο ημίχρονο

Ο προπονητής του δικέφαλου επέλεξε επιθετικογενές 4-2-2 στην ευθεία με έμφαση:

• στις επελάσεις των μπακ
• την προώθηση του Λάζαρ από τον άξονα
• τη χρησιμοποίηση του Γιάννου πολύ κοντά στον Αθανασιάδη με ελάχιστη συμμετοχή στην ανασταλτική λειτουργία.
• την πίεση ψηλά ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες λάθους της αντίπαλης άμυνας

Στόχος του ήταν να ελέγξει το ρυθμό και να μεταφέρει το κέντρο βάρους του παιχνιδιού έξω από την εστία της Ραπίντ. Πράγματι, ο δικέφαλος πέτυχε κατοχή 60%-40% στο πρώτο 25λεπτο, επιχείρησε 70 πάσες περισσότερες από τον αντίπαλο στο πρώτο ημίχρονο και προσπάθησε να πετύχει το γρήγορο γκολ που θα άνοιγε το δρόμο για την πρόκριση.

Ωστόσο, η μαγεία του ποδοσφαίρου έγκειται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για ένα απλό άθλημα διότι επηρεάζεται από αστάθμητους παράγοντες. Μοιραία, λοιπόν, τα πλάνα των προπονητών δεν εφαρμόζονται κατά γράμμα στο γήπεδο διότι αφενός η ποιότητα / εμπειρία καθορίζουν την έκβαση των προσπαθειών αφετέρου ο παράγοντας τύχη παίζει σημαντικό ρόλο. Αναφορικά με τον ΠΑΟΚ, διαπιστώθηκαν τα εξής αδύνατα σημεία:

• τα εξτρέμ υποαπέδωσαν: η ανάπτυξη από τα άκρα βασίστηκε κυρίως στις πρωτοβουλίες των μπακ, καθώς οι Γεωργιάδης – Ρομπέρ συνέκλιναν ανούσια προς τον άξονα χωρίς να προσφέρουν στηρίγματα στους Ετό – Λίνο. Ως αποτέλεσμα, οι επιθέσεις έγιναν προβλέψιμες / εύκολα ανακόψιμες και τα εξτρέμ αντικαταστάθηκαν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού
• ο Λαζάρ δε μπόρεσε να γίνει box-to-box αμυντικό χαφ: η απουσία του Γκαρσία στέρησε από τον ΠΑΟΚ την ηρεμία τόσο σε ανασταλτικό όσο και σε δημιουργικό επίπεδο. Ήταν, επομένως, αναμενόμενο να αισθάνεται ο Ρουμάνος ανασφάλεια καθώς η απουσία του από το κέντρο ενδέχεται να δημιουργούσε κενά τα οποία αδυνατεί να καλύψει μόνος του ο άπειρος Κάτσε. Με πιο απλά λόγια, αναγκαζόταν να έχει το μυαλό του στην άμυνα με αποτέλεσμα να μην «παίρνει πολλά μέτρα» για να γυρίσει γρήγορα πίσω εάν χαθεί η μπάλα.
• ο Γιάννου ήταν αναποτελεσματικός: ο ταλαντούχος επιτελικός δεν κατάφερε να συνδυαστεί σε κλειστό χώρο με τον Αθανασιάδη. Επιπρόσθετα, χανόταν ανάμεσα στα center back της Ραπίντ όποτε ο Κλάους αποφάσιζε να βγει στα πλάγια προκειμένου να γίνει αποδέκτης της μπάλας και να «γεμίσει στην περιοχή». Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, ο Γιάννου απέδειξε ότι δεν είναι ακόμα ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο και ανάγκασε τον Δώνη να τον αντικαταστήσει.
• απομονώθηκαν τα center back: η επιλογή του Δώνη για «ανέβασμα των γραμμών» επέφερε την περιορισμένη συμμετοχή των αμυντικών χαφ στην ανασταλτική λειτουργία κατά το πρώτο 25λεπτο. Ως εκ τούτου, το βάρος έπεσε στους Κουμαλό – Κατσικά: δηλαδή δύο ποδοσφαιριστές με εξαιρετικά ατομικά χαρακτηριστικά αλλά περιορισμένη εμπειρία. Μοιραία, λοιπόν, ο Κατσικάς δεν κατάφερε να ανακόψει σε «φάση one-on-one» τον αντίπαλο επιθετικό στη μοναδική επικίνδυνη στιγμή της Ραπιντ στο πρώτο ημίχρονο. 

Φυσικά, οι αγωνιστικές αδυναμίες του δικέφαλου δεν αποτέλεσαν το μοναδικό λόγο για το ατυχές αποτέλεσμα του πρώτου ημιχρόνου. Η επιθετική δυστοκία του Αθανασιάδη συνέβαλλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της αρνητικής συγκυρίας. Ωστόσο, κανένας προπονητής δεν πρέπει να θεωρεί δεδομένο ότι ο killer επιθετικός του θα καταφέρει να τελειώσει τις εύκολες φάσεις: η «κακή μέρα» και η ατυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι ακόμα και ο Ιντζάκι έχανε ευκαιρίες που θα τελείωνε ακόμα και μικρό παιδί σε ακαδημίες….

Ρόμβος στην επανάληψη

Β' ημίχρονο

Ο Δώνης απέδειξε πως είναι εκπρόσωπος μίας ποδοσφαιρικής σχολής που χαρίζει όμορφες στιγμές στους φιλάθλους, αλλά ριψοκινδυνεύει το τελικό αποτέλεσμα:

• μετέτρεψε το σύστημα σε επιθετικογενές 4-4-2 σε ρόμβο
• συνέχισε να πιστεύει ότι το ανέβασμα των γραμμών θα του προσφέρει αυτό που η τύχη του στέρησε στο πρώτο ημίχρονο
• χρησιμοποίησε τους έμπειρους Φωτάκη – Σαλπιγγίδη και «πόνταρε» στην καλή φυσική κατάσταση των βασικών παικτών
• πίστεψε στην ανωτερότητα της ομάδας του ακόμα και με 10 ποδοσφαιριστές, μολονότι το momentum του αγώνα παρέπεμπε σε οπισθοχώρηση με το μυαλό στο παιχνίδι της Βιέννης

Προφανώς, το αποτέλεσμα δικαίωσε την επιλογή του Δώνη παρά το γεγονός ότι οι Αυστριακοί θα μπορούσαν να τελειώσουν το παιχνίδι στις αρχές του 2ου ημιχρόνου πετυχαίνοντας το 0-2. Ο Αθανασιάδης «έβαλε το δύσκολο», ο Κατσικάς «εξιλεώθηκε» και ο δικέφαλος ανέκτησε το δικαίωμα στην ελπίδα για πρόκριση στους ομίλους του Europa League. Κι όλα αυτά, στο κακό ημίχρονο του ΠΑΟΚ καθώς η ¨τακτική αλχημεία» δεν επέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα σε επίπεδο ανάπτυξης – δημιουργίας επικίνδυνων καταστάσεων.

Ο ρεαλιστής Σάντος

Ο ΠΑΟΚ του Πορτογάλου θα είχε εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση στο προκείμενο παιχνίδι. Ακόμα κι αν υπήρχαν οι ποιοτικοί Βιεϊρίνια, Κοντρέρας, Σορλέν, Γκαρσία ο κυνικός Σάντος θα προτιμούσε να παρατάξει ένα ισορροπημένο 4-3-3 με έντονη συμμετοχή των εξτρέμ στην ανασταλτική λειτουργία. Δηλαδή, δε θα ρίσκαρε ακόμα κι αν γνώριζε ότι το roster του ήταν ανώτερο από αυτό του αντιπάλου. Θα προτιμούσε να παίξει για το 0-0 με στόχο να πετύχει το 1-0 παρά να παίξει για το 2-0 με τον κίνδυνο να λήξει το παιχνίδι 2-1. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η φιλοσοφία του Σάντος «κλείνει το μάτι» στις εκάστοτε διοικήσεις των ομάδων που αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο τεχνοκρατικά και θυσιάζουν το θέαμα στο βωμό του κέρδους. Αντίθετα, η προσέγγιση του Δώνη αυξάνει την τηλεθέαση των παιχνιδιών χωρίς να διασφαλίζει την «αγωνιστική σταθερότητα» που επιδιώκουν οι πρόεδροι.

Η μελέτη των διαιτητών

Στην Ευρώπη υπάρχουν δύο «σχολές διαιτητών»: αυτοί που αφήνουν το σκληρό παιχνίδι και αυτοί που σφυρίζουν εύκολα. Τα σφυρίγματα των πρώτων βοηθούν, συνήθως, τους γηπεδούχους ενώ οι αποφάσεις των δεύτερων προστατεύουν τους φιλοξενούμενους. Όλοι οι προπονητές οφείλουν να γνωρίζουν την «παιδεία» του διαιτητή που θα «τους σφυρίξει» ώστε να προστατέψουν τους ποδοσφαιριστές τους και να κοουτσάρουν με ασφάλεια την ομάδα τους. Αυτό πρέπει να γίνει μάθημα τόσο για τον Δώνη όσο και για τους περισσότερους Έλληνες προπονητές, οι οποίοι επιβάλλεται να ωριμάσουν και να προσεγγίσουν το παιχνίδι περισσότερο «τεχνοκρατικά». Για να πετύχεις το στόχο σου δεν αρκεί να μελετήσεις τον αντίπαλο, αλλά κάθε παράγοντα που ενδέχεται να διαμορφώσει την εξέλιξη της αναμέτρησης. Ακόμα και τους επόπτες….

Συμπέρασμα

Ο Δώνης μετέτρεψε το σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς σε μία συναρπαστική αναμέτρηση, διότι ακολούθησε πιστά τις ποδοσφαιρικές του αξίες. Το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως Δώνης ανέβασε τους σφυγμούς των ΠΑΟΚκτσήδων και τους ανάγκασε να τραγουδήσουν μέσα από την ψυχή τους το «μη σταματάς δικέφαλε» που συνδέθηκε με την ανατροπή επί της Σπάρτα Τράβνα στην εποχή Ανασταδιάδη. Προφανώς, το ρίσκο ελλοχεύει τον κίνδυνο να χαθεί ο στόχος.  Αν, λοιπόν, η οικονομική ενίσχυση είναι δίνει «ζωή» στην ομάδα τότε ο Δώνης κάνει ακριβώς αυτό που τραγουδούν οι οπαδοί: «δικέφαλε μόνο για σένα, νιώθω τη ζωή μου στα χαμένα». Γιατί το ποδοσφαιρικό DNA του ταιριάζει με το DNA της Τούμπας: ή του ύψους ή του βάθους.

Ο Κατσικάς «γυρίζει πλάτη» εύκολα, κυρίως λόγω απειρίας και όχι έλλειψης ικανοτήτων. Ο Αλάρ τον τριπλάρει σε ένα τετραγωνικό μέτρο και η Ραπίντ ανοίγει το σκορ

Ο Αθανασιάδης επιβεβαίωσε την κλάση του, πετυχαίνοντας το «δύσκολο γκολ». Δε εξυπακούεται, όμως, ότι θα είναι εξίσου αποτελεσματικός σε όλες τις ευκαιρίες