Λοιπόν είναι απίστευτο πώς σ’ αυτήν την χώρα αποκλείεται να αποδείξεις
ότι δεν είσαι ελέφαντας.Είναι απίστευτο πόση προσπάθεια πρέπει να καταβάλει κάποιος για να..αποδείξει την αλήθεια ΤΟΥ. Ξεκίνησα να γράφω στο gazetta και οι πρώτες-πρώτες φράσεις που έγραψα ήταν:«Ναι είμαι Παναθηναϊκός!Θέλω να το ξέρετε όλοι/ες εσείς που (θα) με διαβάζετε εδώ.Όχι,δεν είμαι περισσότερο Παναθηναϊκός από όσο είμαι δημοσιογράφος. Θέλω επίσης να το ξέρετε όλοι/ες εσείς που (θα) με διαβάζετε εδώ.»


Και τώρα που το ξαναδιαβάζω σκέφτομαι ότι δεν μπορούσα να το πω πιο σαφώς. Αυτό που δεν μπορούσα να φανταστώ ήταν ότι έπρεπε να το αποδεικνύω κάθε φορά που θα έγραφα.
Λες και η αγάπη για μια ομάδα είναι από τα πράγματα που κρύβονται. Όχι βέβαια, δεν κρύβεται… αλλά από την άλλη: Πώς αποδεικνύεται; Δίνεις ονόματα φίλων που πηγαίνετε μαζί στο γήπεδο; Δίνεις φωτοτυπία του διαρκείας που είχες κάποτε; Η βιντεοσκοπείς τον εαυτό σου, όταν παρακολουθείς με αγωνία έναν σημαντικό αγώνα της αγαπημένης σου ομάδας;
Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά δεν είμαι ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού. Ούτε ηρθα εδώ για να γράφω αποκλειστικά για το μεγαλείο του ΠΑΟ… αν ήταν έτσι θα’χα φτιάξει έναν κωδικό και θα’γραφα σαν αναγνώστης.
Στο προηγούμενο ποστ μου έγραψα για το πόσο εντυπωσιάστηκα (εντυπωσιάζομαι) από την έξεδρα της Τούμπας. Επισημαίνοντας (όχι μόνο μία φορά) ότι ΔΕΝ είμαι ΠΑΟΚτσής, αλλά Παναθηναϊκός.
Πώς να το πω διαφορετικά;
Όταν παίζει ο Παναθηναϊκός κόντρα στον ΠΑΟΚ θέλω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να τους βάλουμε 5 γκολ… Φυσικό είναι! Κάθε οπαδός το ίδιο θέλει… όμως ακόμα και τότε δεν παύει να με εντυπωσιάζει που είτε χιονίζει, βρέχει,είτε  έχει 20 υπό το μηδέν υπάρχουν ΠΑΝΤΑ  στην εξέδρα οποιουδήποτε γηπέδου  κάμποσοι ΠΑΟΚτσήδες γυμνοί από τη μέση και πάνω να φωνάζουν (βάλτε ότι ρήμα θέλετε) υπερ της ομάδας τους… όποιο και να’ναι το αποτέλεσμα.
Respect… πώς να το κάνουμε;
Όχι, δεν τους έχω δει ποτέ να φεύγουν πριν τελειώσει το ματς επειδή ο ΠΑΟΚ χάνει ή δεν παίζει καλά. Με άλλα λόγια, δεν εγκαταλείπουν την ομάδα… πράγμα που΄χω δει (εσείς μήπως όχι;) να κάνουν οπαδοί (κι εγώ μερικές φορές) άλλων ομάδων.
Αμέσως πετάγονται μερικοί και γράφουν:
-Εχεις πάει ποτέ ρε Αντώναρε στη Λεωφόρο;
Εγω; Αν έχω πάει στη Λεωφόρο; Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Μα ως Παναθηναϊκός όταν παίζει ο Ολυμπιακός με την …Εθνική Σελήνης, είμαι πάντα με την Εθνική Σελήνης… όμως αυτό δεν μου απαγορεύει να λέω ότι ο Παναγιώτης Κελεσίδης είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας γκολκήπερ που είδα ποτέ.
Τίιιιιιιιιι;
Ο Κελεσίδης; Αυτός που ξενύχταγε τα βράδια;
Συγγνώμη, τι με νιάζει εμένα αν χόρευε καρσιλαμάδες και δεν πήγαινε στην προπόνηση; Ο μπαμπάς του είμαι; Εγω λέω για τον κήπερ που του σουτάρανε από το σημείο του πέναλτι κεραυνούς στο «Γ» κι αυτός δεν την έδιωχνε απλώς την μπάλα, αλλά την μάγκωνε σαν τανάλια… που έκανε εξόδους σαν το Σμάϊχελ 20 χρόνια πριν φορέσει γάντια ο μεγάλος Δανός και μοίραζε το παιγνίδι στη δεκαετία του ’80 σαν τον Νόϊερ του 2011. Κακό του κεφαλιού του που δεν έκανε την καριέρα που του άρμοζε.
Οοοοοοοοοοοοοοχι φίλε… δεν σου επιτρέπεται ως Παναθηναϊκός να λες τέτοια.
Οοοοοοοοοοοοοοοοοχι λέμε. Ο Κελεσίδης ήταν εχθρός.
ΟΚ! Εχθρός, αλλά Μεγάλος εχθρός.
Ασε μας ρε Αντώναρε… πες μας καλύτερα ότι στα χώνει ο Μαρινάκης ώστε λάου-λάου να ξεκινήσεις από τον ΠΑΟΚ και τον  κόσμο του για να μας πεις στο φινάλε υπερ του Γαύρου.
Στην Ελλάδα μας έχουν μάθει (από τα σχολεία και από το σπίτι μας) να μην παραδεχόμαστε ποτέ τα λάθη μας. Το «εχω δίκιο και δεν θα παραδεχθώ ποτέ ότι δεν έχω» είναι καρφωμένο μέσα μας. Θα σας πω ένα παράδειγμα για να (αν) συνεννοηθούμε:
Εχω κάνει τηλεοπτικό ρεπορτάζ για πολλά χρόνια. ΟΥΤΕ μία φορά δεν θυμάμαι κάποιον/αν ανκορ (παρουσιαστή ειδήσεων) να είπε:
-Ουπς! Συγγνώμη! Λάθος! Δεν την είχα σκεφτεί αυτή την παράμετρο.
Για σκεφθείτε το! Η ιδιωτική τηλεόραση υπάρχει στην Ελλάδα από το 1989.
22 ολόκληρα χρόνια Χ 365 ημέρες= 8.030 (κεντρικά) δελτία.
8.030 ώρες στον αέρα live και ούτε μία φορά: Συγγνώμη λάθος!
Το βρίσκετε φυσικό;
Όχι βέβαια!
Δεν το βρίσκετε εσείς κι εγώ… αλλά για πάτε να ρωτήσετε αυτούς που παρουσιάζουν τα δελτία να σας πουν….
ΥΓ. Προφανώς και γουστάρισα απίστευτα που το δύσκολο και καχύποπτο Παοκτσίδικο κοινό  κατάλαβε το πνεύμα που έγραψα το προηγούμενο ποστ για την Τούμπα. Πρέπει επίσης να πω ότι γοητεύτηκα που μερικοί με κάλεσαν στην Τούμπα να δω έναν αγώνα μαζί τους. Ελπίζω να τα καταφέρω… όχι στα επίσημα… αλλά ανάμεσά τους… θα πάω με μεγάλη χαρά… ΔΕΝ θα φοράω βέβαια μαυρόασπρο κασκόλ… ούτε θα πανηγυρίσω στα γκολ…. Ούτε θα βρίζω σε μια χαμένη κλασσική ευκαιρία…. Θέλω να σεβαστώ (απολαύσω)  τη φιλοξενία τους, όχι να προσποιηθώ κάτι που ΔΕΝ είμαι.
ΥΓ2. Πήγα σε δυο σχολεία: Ένα γερμανικό και ένα ελληνικό: Στο πρώτο μας μάθανε ότι «Η αλήθεια απελευθερώνει!» (Wahrheit macht frei) στο ελληνικό μας μάθανε «ότι καλό είναι να μη λέμε ψέμματα». Μεγάλη διαφορα… πιστέψτε με!