κάνει εμένα μισό Θεσσαλονικιό.Ο πατέρας μου έφτιαχνε επί πολλά χρόνια γελοιογραφίες για την Αθλητική Ηχώ. Ο ίδιος δεν είχε οπαδική σχέση με κάποια ομάδα, αν όμως κάποιος επέμενε να τον ρωτάει, έλεγε ότι μικρός ήταν με τον Άρη.Οι υπόλοιποι της οικογένειάς μου στη Σαλονίκη είναι με τον Ηρακλή. Μιλάμε για οπαδούς. Τα ξαδέλφια μου, τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Όλοι Ηρακληδείς.
Επειδή το ποδόσφαιρο (κι όχι μόνο) στην Ελλάδα είναι αθηνοκεντρικό, κάθε φορά που έρχονταν στην Αθήνα (για κάποιον αγώνα του Ηρακλή) ή πήγαινα εγώ στη Θεσσαλονίκη για διακοπές ή για δουλειές, μου έκανε εντύπωση το πάθος τους για τον «Γηραιό».
Παντρεύτηκα Θεσσαλονικιά που δεν ασχολείται με τα ποδοσφαιρικά, αλλά αν είχε να διαλέξει είναι Αρειανή, καθώς η δική της οικογένεια, φίλοι και γνωστοί είναι κολλημένοι με τον Άρη… πλην της μητέρας της. η οποία πιτσιρίκα ήταν αθλήτρια στίβου στον Ηρακλή.Έτσι. εγώ ο Παναθηναϊκός βρέθηκα ανάμεσα σε οπαδούς του Ηρακλή και του Άρη.Όταν ήμουν γύρω στα 14, ένας μεγάλος μου ξάδελφος (Ηρακληδεύς) με πήρε μια Κυριακή στην Τούμπα, να δούμε ΠΑΟΚ-Ηρακλής, με την ελπίδα ότι θα με έκανε (τουλάχιστον) να συμπαθήσω από τις σαλονικιές ομάδες τον Ηρακλή.Δυστυχώς γι’ αυτόν (και τους υπόλοιπους) εκείνη την ημέρα ο Ηρακλής έχασε 3-0 και αυτό που άφησε στη μνήμη μου η ατμόσφαιρα της Τούμπας έμεινε ανεξίτηλο.
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα το τσιμέντο κάτω από τα πόδια μου να τρέμει. Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα το πλήθος να συμμετέχει καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς και πρώτη φορά (δεν μου ’χει ξανατύχει) η ζητωκραυγή, ο ενθουσιασμός ενός γκολ με διαπέρασε. Κάθε φορά που χανόταν ευκαιρία ή γινόταν καλή μπαλιά ή κέρδιζαν ένα απλό πλάγιο άουτ, το πλήθος αντιδρούσε λες και η Βραζιλία έβαζε γκολ στον τελικό ενός Μουντιάλ. Εντυπωσιάστηκα.
Όταν βγήκαμε από το γήπεδο, ο ξάδελφός μου ήταν περισσότερο απογοητευμένος που είχα γίνει εν δυνάμει οπαδός του ΠΑΟΚ παρά που η ομάδα του είχε χάσει.
Ξέρω, ξέρω… Σιγά να μην ξέρω. Εντός των συνόρων κάποιος που αγαπά σοβαρά το ποδόσφαιρο είναι με μία μόνο ομάδα. Φυσικά και είμαι Παναθηναϊκός, αλλά για έναν εντελώς ανεξήγητο λόγο όταν παίζει ο ΠΑΟΚ με οποιαδήποτε άλλη ομάδα του πλανήτη (πλην του ΠΑΟ) είμαι μαζί του. Φανατικά.
Έχω πάει μερικές φορές στη ζωή μου στην Τούμπα. Έχω δει (μόνος μου) και ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 4-0 (δύο γκολ ο Κούδας, ένα ο Τερζανίδης και ένα ο Γκουερίνο) το 1975.Δεν μπορώ να σας μεταφέρω το συναίσθημα. Το γήπεδο πριν αρχίσει το ματς έβραζε… φυσικά, έβγαζε φλόγες κατά τη διάρκεια… κι εγώ αγωνιούσα μη μου βγει τίποτα αθηναϊκό και άντε να πείσεις τους διπλανούς σου ότι δεν είσαι ελέφαντας.Με το πρώτο «ΠΑΟΚ» που ακούστηκε σαν κανονιά διαλύθηκαν (μαζί με τα τύμπανα στ’ αυτιά μου) και οι φόβοι μου, γιατί στο δεύτερο «ΠΑΟΚ» συμμετείχα κι εγώ. Και στ’ άλλο… και στ’ άλλο… σε όλα! Ούτε που καταλάβαινα πώς βρισκόμουν τη μια στιγμή πέντε σκαλοπάτια πιο κάτω, την άλλη εφτά πάνω κ.ο.κ.Έχω ζήσει και στη Λεωφόρο ή στο ΟΑΚΑ, ακόμα και στο Καραϊσκάκη, τη χαρά να κερδίζεις τον Ολυμπιακό. Μεγάλη χαρά, δεν το συζητώ… Αλλά αυτό που έζησα στην Τούμπα ήταν ασύγκριτο. Δεν παίζεται… Μόνο όποιος το ’χει ζήσει καταλαβαίνει τι λέω.
Το να είσαι Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός ή ΑΕΚ η χαρά της νίκης ποτέ δεν είναι το maximum, επειδή απλούστατα πρέπει να συνδυάζεται και με το αυτονόητο της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Όταν όμως είσαι Παοκτσής, η χαρά του γκολ, της νίκης ή η ανατροπή του σκορ είναι κάθε φορά πανηγύρι. Αυτό δεν ανταλλάσσεται με τίποτα και δυστυχώς οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων της Αθηνάς το ’χουν χάσει εδώ και ποοολλά χρόνια.
Γι’ αυτό αγαπώ τον ΠΑΟΚ.Πρόπερσι το καλοκαίρι πήγαμε με τη γυναίκα μου στην Τούμπα (τη γειτονιά) να δούμε έναν φίλο μας. Το σπίτι του ήταν κολλητά με το γήπεδο. Ήταν καθημερινή, δεν είχε ματς. Αφού λοιπόν τα είπαμε ξεκινήσαμε για τη Χαλκιδική. Στρίβοντας βρέθηκα μπροστά στην κεντρική θύρα του γηπέδου, κάτω από το πέταλο.Ήταν ορθάνοικτη και ένα συνεργείο φρόντιζε το χορτάρι.
Παρκάρισα ενστικτωδώς.Πήρα τη φωτογραφική μηχανή και μπήκα μέσα.
Στη Θεσσαλονίκη όλα είναι (ακόμα) σχετικά ανθρώπινα.Κανείς δεν με σταμάτησε.
Πάτησα το χορτάρι. Πήγα στη σέντρα και κοίταξα προς τις εξέδρες.
Ανατρίχιασα μόνο και στην ιδέα ότι ήταν γεμάτες.
Κόπηκε το είναι μου…
Σιγανομουρμούρισα (με τον φόβο μπας και με ακούσει κανένας) το «σύλλογος μεγάλος/δεν υπάρχει άλλοοοος….» για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και έφυγα.
Όχι, δεν είμαι οπαδός του ΠΑΟΚ.
Μη λέμε ο,τι θέλουμε…
Αν όμως ο πατέρας μου δεν είχε μετακομίσει στην Αθήνα... ξέρω πολύ καλά ποια ομάδα θα λάτρευα.
Ναι, θα ήμουν το μαύρο πρόβατο της θεσσαλονικιώτικης οικογένειάς μου.
Μάνος Αντώναρος
gazzetta.gr
