Οι διασκευές αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη μουσική. Από την αρχή της δεκαετίας του ’70 άρχισαν να εμφανίζονται τόσο στους δίσκους όσο και στις συναυλίες. Στις τελευταίες, πολύ συχνότερα. Από το 1993 και μετά έγιναν τις μόδας οι κυκλοφορίες tribute φασόν (!) με δεκάδες μικρού ενδιαφέροντος (σ.σ. έως και καθόλου)
κυκλοφορίες που δεν άφησαν τίποτε πίσω τους. Για να δούμε όμως ποια κριτήρια πρέπει να καλύπτει μια διασκευή για να έχει ενδιαφέρον. Ο καλλιτέχνης κρατάει την ουσία της πρώτης εκτέλεσης, δεν κάνει το τραγούδι αγνώριστο, αλλά βάζει στις σωστές δόσεις, το δικό του ύφος και «πειράζει» όσο πρέπει το τραγούδι για να το κάνει «δικό» του. Κι αν οι κανόνες σας κάνουν να βγάζετε σπυράκια, διαβάστε κι ακούστε τις καλύτερες διασκευές, πάντα σύμφωνα με την γνώμη μου. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να βγει τόσο μεγάλο το κείμενο αλλά διαβάζεται εύκολα. Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση του άρθρου να σας πω ότι το άρθρο δεν είναι εξαντλητικό, δηλ αν αφήσαμε και μία έξω δεν πειράζει, γιατί υπάρχουν τα σχόλια. Η συνέχεια του ενδιαφέροντος κειμένου ΕΔΩ
