10 φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης από τον Καλλίνικο Πόπτση..

Η Parallaxi, σταθερά και με συνέπεια, δίνει βήμα στους ανθρώπους που φωτογραφίζουν τη Θεσσαλονίκη και αποτυπώνουν τη μαγική πλευρά της, βοηθώντας όλους μας να νιώθουμε σε στιγμές πως ζούμε στο σκηνικό ενός παραμυθιού. Ο Καλλίνικος Πόπτσης ανήκει σε αυτή τη μερίδα των πολιτών, καθώς με μια φωτογραφική μηχανή στο
χέρι οργώνει γνωστά και άγνωστα σημεία της Θεσσαλονίκης και φωτίζει τις ωραίες εκδοχές της.

Καλλίνικος Πόπτσης: «Από μικρός ζωγράφιζα, δημιουργούσα σκαλίζοντας πάνω σε ξύλο, μου άρεσε η χειροτεχνία. Ως περίεργο παιδί όπου έβλεπα χέρια να δημιουργούν μπλεκόμουν ανάμεσά τους να μάθω, να γεμίσω γνώση. Κάθε φορά που βρισκόμουν απέναντι σε φωτογράφο περιεργαζόμουν τις κινήσεις και τον εξοπλισμό του. Όταν απέκτησα τα δικά μου χρήματα αγόραζα κάμερες,έκανα μοντάζ. Έγινα ο φωτογράφος και …βιντεάς των φίλων μου. 

Η φωτογραφία μπήκε συνειδητά μέσα μου όσο παράξενο και αν φαίνεται πριν τρία χρόνια με την αγορά ενός πανάκριβου smartphone με χειροκίνητες ρυθμίσεις διαφράγματος και άλλων λειτουργιών με το οποίο μπορούσα να τραβήξω ακόμα και πλούσιο σε άστρα ουρανό. Πέρυσι τέτοια εποχή το αποφάσισα. Είπα “αφού αγαπώ την φωτογραφία θα κάνω την επένδυση για το αγαπημένο μου χόμπι”. Ήταν μεγάλη απόφαση αφού ξέφυγα κατά πολύ στο κόστος από μια Νikon των 400€ που φλέρταρα. 

 Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει φωτογραφηθεί στον παραλιακό και ευρύτερο αστικό ιστό οπότε μένει να εστιάσει κάποιος φωτογραφικά αλλάζοντας τον τρόπο που τα βλέπει για να δώσει ενδεχομένως διαφορετική πνοή στα γνωστά σημεία. Η πόλη υπό την έννοια των διαφορετικών ματιών μπορεί να δώσει άπειρα κάδρα ακόμη κι αν φαινομενικά έχουν κορεστεί. 

 Σίγουρα όμως θα απέφευγα να φωτογραφίσω ξανά τα “brands” της πόλης ή αν το κάνω θα πρέπει να το συνδυάσω με κάτι που θα φέρει αποτέλεσμα πέραν των τετριμμένων. Δυστυχώς η πόλη μας (και συμπεριλαμβάνω όλους τους όμορους δήμους της Θεσσαλονίκης) λόγω της έλλειψης ουσιαστικού ενδιαφέροντος από τους τοπικούς άρχοντες πάσχει αρχιτεκτονικά και έτσι ολοένα φθίνει αισθητικά. Με μόνο μερικές “πινελιές” του θεαθήναι δεν φτιάχνονται πόλεις.

Είμαι κάποιος που κάνει αυτό που του αρέσει χωρίς να εντρυφεί στο πόσο καλό είναι το αποτέλεσμα αφού για μένα είναι μόνο ένα χόμπι με ταξιδεύει πνευματικά», αναφέρει και προσθέτει για τη σχέση του με τη φωτογραφική δραστηριότητα: «συμμετέχω σε μερικές ομάδες ανεβάζοντας φωτογραφίες μα πιο πολύ απολαμβάνω την κοινωνικοποίηση με τα μέλη τους μέσω των ”φωτοβολτών”. 

Ομολογώ ότι έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους μέσα από αυτήν την ασχολία. Αυτοί αποτελούν για μένα μια όαση στο νοσηρό κλίμα που ζούμε ηθικοκοινωνικά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Το διαβάσαμε ΕΔΩ